مجوز محیط زیست را یک "غیر ممکن" و "غیر قابل دسترس" فرض کردن و کلاه سر خودمان گذاشتن، و پر افتخار از تعطیل کردن پروژه های توسعه صنعتی گفتن و نوشتن، چه نتیجه ای را می خواهد عایدمان کند؟ اگر چهار بی خبر از نیازهای منطقه ما، به به و چه چه کنند که چقدر فهیم هستید! چقدر شما جنوبی ها شمالی می اندیشید! به این می گویند یک حرکت مردمی موفق که جلوی دولت ایستاد، و وزیر را سر به زیر کرد!
آیا مخالفان توسعه شمال استان بوشهر فهرست زخم های کهنه ما را می دانند، دغدغه های صدساله ما را می دانند.
چند سال پیش نزد پیرمردی 94 ساله رفتم. او در مجلس شانزدهم یعنی از 1328 تا 1330 نماینده بوشهر بود. وقتی وارد منزلش شدم از دغدغه های کهنه اش سوال پرسید: آیا جاده ساحلی بوشهر -گناوه ایجاد شده است؟ او گفت: شخص "اعلی حضرت" مخالف احداث این جاده بود و من متعجب پرسیدم چرا؟ گفت: نمی خواستند مناطق نفت خیز جنوب رشد کند.
حالا که "شاه" نیست و دولت برای ادای حق مان پا پیش گذاشته، چرا ما مردم محروم مانده ازهزاران توسعه و خواسته،  "شاه بازی" می کنیم و با توسعه سرزمین مان مخالفت!
داریم با دست خودمان بهانه تراشی برای عقب نگهداشتن خودمان می کنیم. یکی نمی آید راه حل بدهد. یکی نمی آید از امکان ها و امکانات بگوید. مواظب باشیم یک "چشم بند" از کلمات دهان پرکن توخالی بر چشم هایمان نزنند!
بیایید هم نظر و هم اتفاق شویم تمرین خواستن را از اینجا شروع کنیم. تغییر مثبت و رشد استان را از اینجا طرحی دیگر و طوری دیگر بخواهیم. به جای مخالفت، ایده نو بدهیم، به جای نه گفتن و رفتن. بمانیم و فهرستی از خواسته هایمان را ردیف کنیم. یک بار مخالفان تاسیس و توسعه پتروشیمی به خود زحمت بدهند و از بندردیلم به بهبهان بروند، یک بار هم از گناوه به گچساران و این دو مثلا جاده را مقایسه کنند با شاهراه پل زال تا اندیمشک. ببینید نخواستن و سنگ محیط زیست برایمان ساختن و جمله کُشنده ی"جنوبی های محجوب و صبور" چه بلاهایی بر سرمان آورده است! 
بیایید با دست خودمان طناب عقب ماندگی را بر گردن توسعه استان بوشهر نیندازیم .