نقش جیب در اقتصاد!

نقش جیب در اقتصاد!

وحید حاج سعیدی
امروزه واژه ها در دنیای اقتصاد نقشی بسیار حیاتی و کلیدی ایفا می کنند و بسیاری از مناسبت های اقتصادی را تحت تاثیر خود قرار داده اند. قدیم تر ها که اوضاع مملکت هنوز کشمشی نبوده و هر چیزی سر جای خودش بود، در حوزه اقتصاد فقط گرانی بود و احتکار و ... آخر داستان هم چهارنفر را در ملاء عام شلاق می زدند بقیه ماست ها را کیسه می کردند و تمام. اما امروزه علم اقتصاد آن هم در این دوره پسابرجامی با گذشته تومنی 8 صنار تفاوت دارد و واژه ها برای خودشان امپراتوری باز کرده اند، دلالان و قاچاقچیان و مفسدان اقتصادی که جای خود دارند! واژه هایی نظیر تورم نقطه به نقطه، تورم شهری و روستایی، تورم مصنوعی، تورم مطلق و شبه تورم، تورم حاد و خزنده، ضریب جینی، فقر مطلق، خط فقر، خط بقاء، ضریب فلاکت، گرانی منطقی، گرانی حبابی و ...
هر چند در طول این سال ها مردم با این عبارت و اثرات و مختصات شان آشنایی کامل پیدا کرده اند و خودشان را با آنها وقف داده اند ولی این لابلا مشکلی که کماکان لاینحل باقی مانده است « عدم هماهنگی جیب مردم با برخی آمارهای اقتصادی منتشره »است! یعنی اگر در گذشته ملاک اوضاع اقتصادی سرخی صورت افراد بود و خلق الله با سیلی صورت خود و زن و بچه را سرخ نگه می داشتند الان شرایط پشت رو شده است و صورت جای خود را به جیب داده است. البته این تحلیل تنها نظر حقیر سراپا تقصیر نیست و حتی بزرگان مملکت نیز چنین نظری دارد. جناب آقای حسن روحانی، رئیس جمهور در آغاز به کار در دولت خود جمله ای گفت که تا به امروز یکی از جملات معروف رئیس جمهور به شمار می رود که البته گاهی اوقات درد سر هایی را نیز برای دولت نیز فراهم کرده است. روحانی در این جمله معروف بیان داشته بود: «ملاک گرانی جیب مردم است نه آمار و ارقام نهادهای دولتی» و بعدها نیز دوباره تأکید کرد که «معیار سنجش تورم باز هم جیب مردم است و بنده همچنان قبول دارم که در زمینه گرانی، ارزانی و زندگی ملاک جیب مردم است.»( به نقل از جراید)
ملاحظه فرمودید اوضاع از چه قرار است. یعنی این وعده ها و آمارهایی که دوستان در خصوص کاهش نرخ تورم و سایر موارد عنوان می کنند چندان با مذاق جیب ملت سازگار نیست و به قولی « جیب اگر جیب من و وعده اگر وعده توست… آنچه البته به جایی نرسد آمار است!»
علی ای حال از آنجایی حقیر در ارائه راهکار هایی سوفسطایی و کشیدن نقشه راه ید طولائی دارد، به شيوه مالوف و رسم معهود چند رهنمود ارزنده و مدبرانه در اين خصوص ارائه مي كنيم:
الف) طراحی جیب واحد: پیشنهاد می گردد با هماهنگی صنف محترم خیاطان و دوستان اداره استاندارد یک جیب واحد به اندازه مکفی، دارای قابلیت سازگاری با آمار های دولتی و غیر دولتی طراحی شود تا منبعد در صورت کاهش تورم یا رشد آمار های مثبت دولت مردم هم اثرات آن را درک کنند. در حقیقت با اجرای این طرح مردم تکلیف خودشان را با جیب شان مشخص می کنند و دولت نیز می تواند بر اساس جیب مردم برنامه ریزی اقتصادی داشته باشد.
ب) درز گرفتن برخی جیب ها: ظاهراً جیب برخی از افراد خاص در جامعه و به عبارتی « از ما بهترون» با چاه ویل یک قرابت و خویشاندی دارد که هر قدر هم اختلاس می کنند باز هم اشتهای مالی دارند و حتی حاضر به انصراف از یارانه 45 هزار تومانی هم نیستند. تا جایی که طرف از کانادا پیام داده است: جل الخالق! من از بزرگترین بانک مملکت فقط سه هزار میلیارد اختلاس کردم شما چطور از یک صندوق هشت هزار میلیارد بالا کشیدید؟! فلذا پیشنهاد می شود طرح درز گرفتن جیب ها نیز در دستور کار قرار گیرد. خدا را چه دیدید. شاید با درز گرفتن این جیب ها، بتوانیم برخی چاله چوله های مملکت را پر کنیم...

ارسال دیدگاه