محققان دانشگاه مونستر آلمان مي‌گويند بيشتر آب‌هاي موجود روي کره زمين از برخورد کيهاني که باعث شکل گرفتن ماه شده، آمده است. به گزارش «تابناک» به نقل از ايسنا، اين سوال که مقدار زيادي از آب موجود روي کره زمين از کجا آمده است را ممکن است بتوان با بررسي دقيق ماه پاسخ داد. بر اساس تحقيقات انجام شده توسط متخصصان سياره‌شناسي دانشگاه "مونستر"(Münster)، برخورد زمين با يک ريز سياره (planetoid) به اندازه مريخ در 4.4 ميليارد سال قبل که موجب شکل‌گيري ماه شد، تقريباً تمام آب‌هايي را که سياره ما را قابل سکونت کرده به زمين عطا کرد. اين برخورد باعث ايجاد ماهواره طبيعي زمين يعني کره ماه شده است که محور زمين را تثبيت کرد. زمين حداقل با دانش فعلي ما يک سياره بسيار غير معمول و منحصر به فرد است. گذشته از اين واقعيت که اين سياره تنها سياره ميزبان حيات و آن هم حيات هوشمند است، داراي ويژگي‌هاي فيزيکي عجيبي نيز هست. يکي از آنها اين است که سه چهارم از سطح زمين با آب مايع پوشيده شده است و داراي يک قمر است که آنقدر بزرگ است که تأثيرات عمده‌اي بر زمين دارد. با توجه به نظريه‌هاي اخير، ماه هنگامي شکل گرفت که زمين اوليه با يک ريز سياره به نام "تيا"(Theia) که اندازه مريخ بود برخورد کرد. اين برخورد نه تنها موجب تشکيل ماه شد بلکه مطالعات محققان دانشگاه مونستر نشان مي‌دهد که مقدار زيادي آب نيز براي زمين به ارمغان آورد. چيزي که اين نتيجه‌گيري را جالب مي‌کند اين است که زمين در منظومه شمسي دروني قرار دارد که بسيار خشک است. منظومه شمسي دروني داراي چهار سياره دروني به نام‌هاي عطارد، زهره، زمين و مريخ است. زمين آب زيادي دارد، اما عطارد، زهره و مريخ تقريباً هيچ آبي ندارند. بخش مرطوب منظومه شمسي بخشي بيروني آن است که داراي سياره‌ها و اقماري است که عمدتاً داراي يخ هستند و شهاب‌سنگ‌هاي کربنيک از اين منطقه آمده‌اند. اين‌ها شهاب‌سنگ‌هايي هستند که به جاي آهن-نيکل از سيليکات تشکيل شده‌اند و داراي مولکول‌هاي آلي هستند و همچنين تا 20 درصد از آب تشکيل شده‌اند. به گفته محققان تصور مي‌شود که اين شهاب‌سنگ‌هاي کربنيک آب را به زمين آورده باشند. اما سوال اين بود که چطور؟ پاسخ در نگاه به نسبت‌هاي ايزوتوپ است که يک ابزار قدرتمند براي يافتن منشأ يک ماده است. "گريت باده" از مؤسسه سياره‌شناسي دانشگاه مونستر مي‌گويد: ما از ايزوتوپ موليبدن (molybdenum) براي پاسخ به اين سوال استفاده کرديم. ايزوتوپ موليبدن به ما اجازه مي‌دهد که مواد شيميايي کربنيک و غير کربنيک را به وضوح تشخيص دهيم. اين کار رد پاي ژنتيکي يک ماده را نشان مي‌دهد که از منظومه شمسي دروني آمده است يا منظومه شمسي بيروني. امضاي ايزوتوپي مواد حاصل از منظومه خورشيدي دروني و بيروني به طور قابل توجهي متفاوت است. تيم مونستر با اين روش دريافت که ترکيب ايزوتوپ موليبدن زمين چيزي بين اين دو است که نشان مي‌دهد بسياري از مواد در پوسته و گوشته زمين از فراتر از مدار مريخ آمده‌اند، در حالي که به نظر مي‌رسد مواد موجود در هسته زمين از منظومه شمسي دروني آمده‌اند. علاوه بر اين، اين پديده حاکي از شکل‌گيري نسبتاً ديرِ زمين است که دليل غلظت‌هاي مختلف موليبدن را نيز توضيح مي‌دهد.بنابراين محققان نتيجه گرفتند که موليبدن موجود در گوشته در طول برخورد 4.4 ميليارد سال پيش با "تيا" وارد زمين شده است. اين به نوبه خود به اين معني است که "تيا" بايد از منظومه شمسي بيروني آمده باشد و تقريباً تمام آب موجود روي زمين و همچنين ماه را به وجود آورده است.