براي شما به يك مَثَلِ كوچك اكتفا مي كنم. در خانه اي كه بچه زياد است و بَنّا هم كار مي كُند، ابزارِ دستِ بنّا به دستِ بچه هاست. در عالمِ هنر، در هر رشته ي آن، همين را مي بينيد. اين است كه در بيشتر خانواده هاي اشرافي، يك پيانو در گوشه ي اتاق معطّل است. بيشتر جوان ها ويولون مي زنند و آدميزادي نيست كه نخوانَد. اما نه همه كس پيانيست است و نه همه كس ويولون زن. بلكه ابزارِ كار شاعر را و پيانيست و ويولون زن و خواننده را به دست دارند.
در كارِ اولي اين ابزار، عبارت از توانايي در تنظيمِ كلمات است كه در زبانِ ما كاري آسان تر از اين نمي شود. مثل اينكه اين كار، مادرزاديِ آنها است. من فقط يك نكته را در اين خصوص اضافه مي كنم. بچه هاي خودخواه و سِرتِق و بسيار چشم دريده اي هستند كه ممكن نيست سال هاي سال، به ناداني و خامي خود پي ببَرَند .