خبرهاي بد براي ورزشکاران بانوي کشور در روزهاي اخير تعجب خيلي‌ها را برانگيخته است. ليلا رجبي در صفحه اجتماعي خود نوشت: القصه من شنبه بعد از مدتها براي تمرين و شايد براي ياداوري خاطرات ده ساله تمرين و مسابقه و ديدار با ورزشکاراني که عمري را با خيلي هايشان گذراندم به مجموعه ورزشي آفتاب انقلاب تهران رفتم و اي کاش که نميرفتم چرا که بعد از اين همه سال تلاش براي اين بالا بردن اين پرچم در کشورهاي مختلف مرا براي تمرين ساده اي به آن مجموعه راه ندادند و گفتند که تو ديگر نمي‌تواني اينجا تمرين کني و از همان راهي که آمدي برگرد انگار که مرا نمي شناختند، تلاشهاي سالهاي گذشته مرا در اين مجموعه نديده بودند و انگار که من ايراني نبودم... آنجا بود که دلم شکست، بغض گلويم را گرفت و اگر کسي در آن اطراف نبود شايد براي خودم و اين همه سالي که براي سربلندي کشورم گذاشتم زار زار گريه مي کردم. من حتي زماني که زير پرچم ايران در مسابقات مختلف شرکت ميکردم هم زماني که براي اردوي ورزشي به بلاروس ميرفتم با وجودي که تابعيتم را عوض کرده بودم هم باز آنجا از احترام برخوردار بودم و از همه امکانتشان استفاده مي کردم ولي حالا و در ايران... من و امثال من تا زماني که هستيم و ميتوانيم در مسابقات مختلف براي کشور مسابقه دهيم براي مسئولين ورزش کشور اهميت داريم... خدا نکند که ورزشکاري در دوره بعد از ورزش قهرماني در زندگي پر مشقت امروزه دچار مشکل شود که توقع کمک و دستگيري از آن دوستان مسئول ميشود زهي خيال باطل و چه خوب گفته اند در ادبيات ضرب‌المثل ما که پهلوان زنده را عشق است و واي به حال ما اگر روزي بيفتيم به زير که فقط در اين وانفسا خدا به فريادمان برسد. من در تمام اين سالها هر چقدر که از مسئولين ورزشي کشور بي اعتنايي و بي احترامي ديدم ولي در عوض از هموطنام چيزي جز عشق و محبت و مهر نديدم و به همين خاطر هميشه در راهم براي کسب افتخار براي اين مردم ثابت قدم بودم و اين افتخار نصيبم گرديد که بتوانم سالها با پرچم مقدس ايران در مسابقات مختلف جهاني ، المپيک و آسيايي در حد توانم براي اين کشور بجنگم. ولي حالا...