از نظر سیاستمداران چاره ای جز این نیست و شاید اگر ما هم جای آنها بودیم، شکم مردم گرسنه را بر کار فرهنگی و علمی ترجیح می دادیم. فعلا جای بحث از آن مطلب نیست، در عوض باید کاری کرد تا مسیر علم و پژوهش به شکل های نوینی ، دست کم نسبت به آنچه هست پیش برود که گرفتار افت نشود.
این یک مطالعه ویژه و برنامه ریزی جدی تری را می طلبد. نخستین مسأله بازگشت به مردم و سهیم کردن تعداد بیشتری از آنها هم از نظر مادی و هم فکری در کارهای علمی و فرهنگی است. این کار سختی است، اما چنان نیست که ناممکن باشد. از قضا، مردمی از این کارها حمایت خواهند کرد که عقل سالمتری هم دارند و مشارکت آنها برای این قبیل کارها بهتر خواهد بود. دیگر جلوگیری از ریخت و پاشهای اضافی در حوزه فرهنگ و سیاستگذاری در سمت و سوی برنامه های جدی تر است.
این فرصت مغتنمی است که بشود حوزه فرهنگ را از کارهای سست دور کرده و به سمت کارهای جدی تر برد. مسأله دیگر برنامه ریزی برای رفتن به سمت تولیداتی در حوزه فرهنگ است که بتواند مسیری به سمت خودکفایی بر اساس اصل درآمد هزینه باشد. درست است که برای همه چیز نمی توان ملاک مادی و درآمدزایی گذاشت اما به هر حال خود این امر که رابطه ای میان تولید فرهنگی و ثروت هم باشد، در حد معقول آن مهم است.
این کار، منطق و روش خاص خود و نیز مطالعات ویژه ای را نیاز دارد. نشستن گوشه اتاق کار و فکر کردن مشکلی را حل نمی کند. باید راه افتاد و دنبال مراکزی رفت که به هر حال نسبتی میان کار فکری شما و تشکیلات آنها وجود دارد. در مقابل، سازمان و نهادهای دولتی و شبه دولتی هم می باید در این زمینه فعال تر بوده و مردمی تر عمل کنند و اگر مبالغی در اختیار دارند، منصفانه تر و معقول تر با موسسات علمی و پژوهشی مستقل و حتی افراد متخصص همراهی داشته باشند و از نیروی کار و تخصص آنها بهره مند شوند. هر نوع تنبلی در این کار، منجر به انزوای بیشتر فضاهای علمی و فرهنگی و آموزشی شده و این خسران بزرگی برای کشور خواهد بود. | خبرآنلاین