این روزنامه‌نگار باسابقه در گفت‌وگویی با ایسنا، می‌گوید: متأسفانه در چند سال اخیر مردم به دلایل عدیده‌ای از رسانه‌ها فاصله گرفته و روز به روز از آن دورتر می‌شوند.
صدیقی معتقد است، رسانه‌های داخلی از مرجعیت افتاده‌اند و دلیل عمده‌ی این چالش را عدم پاسخگویی رسانه‌ها به نیاز مخاطب ارزیابی می‌کند.
او در این ارتباط می‌افزاید: مخاطب به دنبال موضوعات جدی است که زندگی او را به طور جدی در برگرفته و محتوای آن شامل کالبدشکافی و آسیب‌شناسی مشکلات باشد. اگر رسانه‌ها بتوانند وارد این فضا شوند، آشتی بین مخاطب و رسانه محقق شده و بر همین اساس، رسانه مرجعیت یافته و با مهندسی افکار عمومی به وحدت و توسعه ملی کمک می‌کند.
صدیقی، وضعیت مطبوعات بخشی و محلی را هم مستثنی از این مشکلات و دغدغه‌ها نمی‌داند و توضیح می‌دهد، نشریات بخشی و محلی چون جزیره کوچک‌تری هستند، تمرکز بیشتری بر روی موضوعات و محتوای آنها وجود دارد و همین موجب می‌شود که این رسانه‌ها با واهمه‌های بی نام و نشانی روبرو شوند و از ترس اینکه مورد مواخذه قرار گیرند به خود سانسوری پناه آورند و این بزرگترین مشکل رسانه‌های ماست.
این استاد روزنامه نگاری ادامه می‌دهد: محدودیت موضوع و محتوای لازم موضوع، از دیگر چالش‌های پیش روی اصلی رسانه‌هاست، گاهی رسانه به موضوعاتی ظاهراً جدی می‌پردازد که متأسفانه محتوای آن به دلیل سانسور زیاد و ملاحظه‌ها، در برگیری و سزاواری کافی را ندارد.
صدیقی معتقد است، این کم اقبالی، لزوماً فقط به مهارت‌ها و غیرتخصصی بودن مفاهیم و مطالب برنمی‌گردد، بلکه با موضوع و محدودیتی که بیان موضوعات و پرداختن به هزار توی یک موضوع دارد، مرتبط می‌شود.
وی با تاکید بر این موضوع که آسیب شناسی و پرداختن به یک مسئله به درستی و موشکافانه، به دلایل متعددی امکان پذیر نیست، می‌گوید: هر زمانی بتوانیم به درستی به دلایل موضوعات مختلف جامعه بپردازیم مخاطب با رسانه آشتی می‌کند.
صدیقی یادآور می‌شود: تا زمانی که به موضوعاتی که حالت تفننی و سرگرمی دارد و حداقلی از یک موضوع حداکثری است بپردازیم، به موفقیت نمی رسیم و رسانه‌های ما نمی‌توانند مرجعیت داشته باشند. در نتیجه ناخواسته و با این دیدگاه بسته مخاطب را به سوی شبکه‌های برون مرزی و فضای مجازی هول می‌دهیم.