هفتاد سال پیش مرحوم فروغی در استمدادنامه انجمن آثار ملی برای ساختمان آرامگاه فردوسی نوشته است: «فردوسی طوسی یکی از بزرگان نامدار و تاریخی ایران است که هیچ کس از هیچ طبقه از بزرگانِ ایران از او بالاتر نیست...».
این سخن درست است اما به دنبال آن عباراتی در قیاس فردوسی با شاعران بزرگ ملل دیگر می آورد که در آن جای حرف هست. می گوید: فردوسی برای ایران همان مقام را دارد که «هومر» برای یونان قدیم، «شکسپیر» برای انگلستان، «ویکتور هوگو» برای فرانسه، «پوشکین» برای روسیه، و «امرؤ القيس» و «متنبّی» برای عرب....
فروغی این عبارات را در سالهایی نوشته که سطح فهم و سواد در ایران بسیار پایین بود. همین قدر خواسته است بگوید که مقام فردوسی از مقام همهٔ شاعران دیگر ایران بالاتر است. جز اینکه در این قیاس حق فردوسی ادا نشده است. واقعیت این است که اگر مثلا گوته و هوگو و پوشکین و متنبّی نبودند، باز هم زبان و ملیت آلمانی و فرانسوی و روسی و عربی برجای بود، اما اگر فردوسی و شاهنامه او نبود شاید امروز دیگر کشوری با ملیت ایرانی و زبان فارسی وجود نداشت.