گاهی این احساس آنقدرحقیرمی شود که افراد بخاطر لباس خود به دیگران فخر فروشی می کنند و گاهی این فخر فروشی در افرادی به ظاهر مترقی و روشنفکر دیده می شود ولیکن  انسانها به خاطر شهرت این افراد این فخر فروشی را زشت نمی دانند و حتی آرزو می کنند لحظه ای در کنار این افراد که بیماری خطرناک خودبرتر بینی دارند قرار بگیرند و هر گونه حقارتی را در کنار این افراد تحمل کنند .  
این نمونه تقبیح شده که در ادبیات ما با شعر زیبای (( تن آدمی شریف است به جان آدمیت/ نه همین لباس زیباست نشان آدمیت .
سال ها پیش گفته شده ولیکن در دنیای امروز بمب رسانه ها توانسته اند با مختل کردن عملکرد صحیح مغزها ، این افراد بیمار را به عنوان شهروند برتر به مردم معرفی کنند . 
نمونه های این بیماری که از دوران کودکی در ما شکل می گیرد و در صورت عدم کنترل در بزرگسالی تبدیل به بیماریهای حاد اجتماعی می شود ؛ مثل فخر فروشی فرزندانمان به ماشین های پدرانشان یا حتی رنگ پوست و ظاهرشان است که اگر در کودکی با این بیماری مبارزه نشود در بزرگسالی ممکن است تبدیل به نژاد پرستی شود. کودک ما که از بچگی به کودک هم کلاسی خود که رنگ پوست تیره ای دارد را (( بچه سیاه )) صدا می زدند ؛ اگر توسط مدرسه یا والدین اصلاح نشود در آینده مطمئنا حاضر به دوستی یا همکاری با آن رنگین پوست نخواهد بود و یک نژاد پرست خواهد شد . 
   اما خطر بزرگ آنجاست که گاهی این حس برتر جویی از طریق نظام اجتماعی یا سیاسی نهادینه می شود و حاکمیت ها حامی اینگونه رفتارهای خلاف اخلاق اجتماعی می شوند و با حمایت های قانونی باعث بوجود آمدن این حس برتر جویی در افرادی در جامعه می شوند و این افراد به واسطه حمایت قانونی خود را شهروند برتر فرض کرده و به خود اجازه می دهند دیگران را تحقیر نموده و هر نوع برخورد خلاف اخلاقی با دیگران بنمایند . 
این اتفاق در جنبه های دیگر اجتماع نیز رخ داده و باعث شده افرادی بواسطه حمایت های سیاسی و داشتن پدر یا مادری انقلابی ، خود را برتر از دیگران بداند و با اتصال به اهرم های قدرت و ثروت خود را در بهترین موقعیت های مالی برسانند و اشخاصی مثل آقای عارف با ژن برتر یا ساشا سبحانی را بوجود بیاورد . 
همه این برتر جویی های قانونی و سیاسی باعث تزلزل اخلاق و اتحاد و اعتماد اجتماعی خواهد شد ؛ هر چند با شعارهای خوش رنگ و لعاب خودشان را در پوشش تقوا و خدمت به مردم پنهان نموده باشند ؛ این برتر جویی های سیاسی با حمایت قانون بر خلاف منشور حقوق بشر بوده که در قوانین اساسی بسیاری از کشورها از جمله اصل یک قانون اساسی فرانسه ذکر شده است . 
بیمار روانی ، گاهی شخص است و گاهی اجتماع ، افراد جامعه امروز با تحقیرهای که توسط این قوانین ناعادلانه مورد ظلم قرار گرفته اند هر روز آرزو می کند ای کاش بتوانند خودشان را در حلقه شهروندان برتر وارد کنند و از این احساس حقارت خود را رها کنند و برای دست یافتن به این آرزو از هیچ  بی رحمی در حق یکدیگر و ریاکاری و تقلبی کوتاهی نمی کنند . 
نشانه واضح فراگیر شدن این بیماری ، همین افزایش اختلاس ها و فرار مغزها و مهاجرت سرمایه داران به کشورهای مجاور و مهم تر ازهمه که در هفته های گذشته مورد نقد آقای جوادی آملی قرار گرفت افزایش بیش از حد  پرونده های اختلافی میان مردم در محاکم قضایی و شبه قضایی است که افراد به هر طریق می خواهند با نابودی دیگری خود را به حلقه افراد خودی و خاص برسانند خواه با کسب ثروت نامشروع و یا شهرت با بی آبرویی و یا قدرت با زورگویی .
به هر حال جامعه بیمار ما امروز بیشتر از هر زمان دیگر به جای نیاز به دوربین و دادگاه و نیروی انتظامی و سازمان های اطلاعاتی ، نیاز به اصلاح قوانین بنیادی و حقوقدان و نه قانون دان و مشاور و جامعه شناس و روان پزشک دارد تا با اصلاح مبنای غلط قانونی و اصلاح سیستم آموزشی ، نسبت به درمان فوری این بیمار در حال مرگ اقدامی عاجل نماید .