از جمله زنانی که در خاندان آل مذکور – از حکمرانان بوشهر- نام فاطمه داشت،  بی‌بی فاطمه، معروف به خانِ ماده، فاطمه شیخ یا فاطمه خان، دختر شیخ حسین‌خان آل مذکور بود که به سبب خصوصیات ویژه‌اش در میان خانواده شهرت داشت. بنا به نقل های شفاهی از گذشتگان وی زنی رشید و ورزیده بود، شالی به کمر می بست، با موزه (چکمه) رفت‌وآمد می‌کرد، غالباً نی قلیانی به‌عنوان چوبدستی یا تازیانه در دست می‌گرفت و در اسب‌سواری مهارت داشت.
فاطمه شیخ در میان خاندان خود ابهت و اقتدار خاصی داشت. وی این امتیاز را به منظور یاری ستمدیدگان به کار می‌گرفت. افرادی که از اعضای خانواده‌اشان، کسی به زندان می افتاد و یا حتی مرتکب قتل گردیده بود و در آستانه اعدام قرار داشت به درِ خانه بی‌بی فاطمه توسل می جست. این خانم هم با اقتدار و نفوذی که داشت برای رفع گرفتاری‌های مردم پادرمیانی می‌کرد و زندانیان آنها را از بند رها می‌ساخت.
فاطمه شیخ همانند سایر حاکمان این خاندان آل مذکور  علاوه بر دارا بودن سمت حکمرانی، دستی در تجارت داشت. او با شیخ سلیمان نصوری (حاکم کنگان و بندر طاهری) و حاج محمد جعفر شیرازی به تجارت ماهی خشک، مروارید، ملخ جوشانده و خشکیده، خرما و ارده می پرداخت. این بانو همچنین در امر صادرات کالا به خارج از کشور نیز فعال بود و داروهای گیاهی و گلاب را به قندهار، بلاد تاتار (آسیای میانه) و هندوچین (شرق آسیا) می فرستاد. از دیگر اشتغالات او، پرورش اسب عربی در منطقه و صدور آن ها به سورات و گجرات در هندوستان بود. فاطمه خان تا پایان عمر شوهری اختیار نکرد و هنگامی‌که شنید ناصرالدین‌شاه قاجار از وی خواستگاری کرده است، چون با این وصلت موافق نبود به نشانه نارضایتی و مخالفت، جواهراتش را در هاونی گذاشت و خرد کرد تا سالم به دست دیگران نیفتد. او در سال 1327 ه.ق درگذشت.(منبع: علیرضا مظفری زاده، تاریخ خاندان آل مذکور)