و اما دوم ،  امروز بعد از ظهر  یکی از دوستان صلح طلب از ینگه دنیا تماس گرفت و گفت غلامحسین احمدی شیعه اهل افغانستان که از دوازده سالگی در کابل  با گروههای صلح طلب بین المللی همکاری داشته ،  به تازگی اجبارا به ایران آمده  ودر یکی از روستاهای قم وضعیت نه چندان  مناسبی به کار در مرغداری مشغول  است . او کاملا به زبان انگلیسی اشنایی دارد و بالاخره که  چه میتوانی  برایش انجام دهی . در تماسی او را به تهران و موزه صلح دعوت کردم ، با گرفتن مرخصی بدون حقوق امد، راننده با محبتی  با مبلغ یکصد هزارتومان او را از قم تیغ زده و  به تهران رسانده و راننده با محبت تر دیگری مبلغ چهل هزار تومان تا او را از ترمینال  جنوب به پارکشهر ، خلاصه سرم سوت کشید از این همه محبت .
او از دوازده سالگی تا اکنون که هجده سالش است به دنبال موضوع و رویای صلح در افغانستان است و با دیدن موزه صلح  دوباره فیلش یاد هندوستان افتاد و گفت که ارزومند است تا چنین موزه ای را در کابل برپا کند .
در اخر گفت شما که  صلح طلب هستید در اینجا چه می کنید ؟
من که از رفتار راننده با او بسیار شرمنده بودم
گفتم نه من اصلا صلح طلب نیستم اتفاقا من کاملا  جنگ طلبم
با تعجب و سادگی و حیا شهرستانی اش گفت پس در موزه صلح کارتان چیست ؟
گفتم اخه از این به اصطلاح  صلح طلب جماعت که  تا حالا  گلی به جمال جهان سبز نشده ، خلاصه  چند تا  مثل من باید با توپ و تانک  بیاییم بزنیم ، بکوبیم راه را باز کنیم تا شاید این صلح طلب های بیحال ، سلانه سلانه بتوانند چند قدم این صلح وامانده اشان را در مسیر هموار شده توسط ما جنگ طلب جماعت  جلو ببرند .
کمی نگاهم کرد و خندید. فهمیدم که حرفم را جدی نگرفته
گفتم پسر اصلا شوخی نمیکنم جدی جدی هستم
خب  دیگر، چه کار کنم که شما هم ممکن است  مثل اون بنده خدا ، حرفهایم باورتان نشود ؟
ولی خداییش مگر حرفهای من از عملکرد ان دو تا راننده بدتر است ؟
یا حتی همه ما که اعتراض به بدی دیگران تنها توجیهی است برای رفع عذاب وجدانمان دربیشتر  بد کردنمان به خلق الله ؟
این تصویر  هم  بعد از این حرفها از این عزیز صلح طلب افغانی و بنده جنگ طلب ایرانی ،  توسط اقای رضایی جانباز موزه صلح گرفته شده
خب این هم شاید یک نوع گفتگوی تمدن ها بین دو ملت ایران و افغانستان است  البته شاید.
حبیب احمدزاده