جوان بوشهري دهه چهل و دانشجوي آن روزهاي دانشگاه مشهد که بعدها طنين « قلندخونه» اش تمام ايران را در نورديد و توانست نامي خوش را در ادبيات نمايشي و هنر آيين کشور به ثبت برساند حالا در آستانه 73 سالگي هنوز به کار نوشتن و پژوهش و ترجمه مشغول است . او که تا کنون آثار خوبي از خود منتشر کرده است با حجم تاليفاتي روبروست که امکان چاپ نيافته اند . تاليفاتي که اگر منتشر مي شد و در دسترس علاقمندان قرار مي گرفت مي توانست بخش هايي از ادبيات نمايشي کشور را رونمايي کند و عظمت کارهاي وي را به تماشا بگذارد.

ايرج صغيري چندي پيش در گفتگويي صريح به مشکلات و کم توجهي هايي که به او مي شود اشاره کرده و گلايمند مي گويد:  «مي‌گويد: «عشق به تئاتر را از همان بچگي و زماني که هنوز نمي‌توانستم به‌خوبي کلمات را ادا کنم، احساس کردم. از تعزيه محلات مختلف بوشهر گرفته تا شاهنامه‌خواني پدر و نقش‌دادن به بچه‌هاي کوچه و وادارکردن آنها به بازي، همه و همه سرآغاز جوشش تئاتر در وجود من بود. بعدترها وقتي دانشجويي غريب در شهر امام هشتم بودم، آشنايي با دکتر شريعتي و بازي در نمايش تک‌پرسوناژ «بار ديگر ابوذر»، طرح «قلندرخونه» را در ذهن من کليد زد...»