اگرچه این روزها تلاش بسیاری برای تطهیر دوران سیزده ساله نخست وزیر هویدا صورت می گیرد، لیکن این دوره از شاخص ترین دوران عصر استبداد در کشور است. از جمله در حوزه رسانه ها و مطبوعات. جالب آنکه با اینکه این مسئله به خوبی روشن و آشکار است، نگاه هویدا نسبت به این مسئله به شکلی کاریکاتورآمیز متفاوت بود:
«شب شد. مجله خواندینیها را آوردند. دیدم سرمقاله ای دارد که عباراتی از نطق هویدا استخراج نموده بود که گفته بود (ما نه به سانسور علاقه داریم و نه سانسور را دوای کار خودمان می دانیم، به عقیده من هر فرد باید اجازه داشته باشد حرفش را بزند؛ اگرچه با نظر خود من مخالف باشد. حتی اگر جان من هم در این راه از دست برود حاضرم تا مخالفین حرفشان را بزنند. مردم شعور و فهم دارند باید حرفشان را بزنند.) من از این عوام فریبی و دروغ گویی این شخص که حتی در جلسه خصوصی حاضر نیست حرف یک سناتور را بشنود متاثر شدم، خصوصا اینکه مطلعینی چون امیرانی این جمله را نقل می نمایند و در سرمقاله خود می نویسند (دولت همه که هویدا نیست) در حالی که هویدا کیست؟ اصلا دولتی نیست جز خود شاه!»1
 
1-ابوالحسن عمیدی نوری، یادداشت های یک روزنامه نگار، جلد پنجم، به کوشش: مختار حدیدی و جلال فرهمند، تهران، موسسه مطالعات تاریخ معاصر، 1396، ص 257