امامزاده زین العابدین به فاصله حدود هفتاد متر در جنوب و امامزاده علی (علی موسی الرضا) به فاصله کمی در شرق این بقعه دیده می شوند.
این بنا در سال ۱۳۰۰ شمسی ساخته شد و تاکنون چند بار مرمت شده که آخرین آن مربوط به سال ۱۳۸۲ خورشیدی است. اتاق بقعه از جنس سنگ و گچ و به ابعاد ۴/۷۰ × ۴/۸۵ و بر فرازش گنبدی عرقچین و دو مناره کوچک تعبیه شده است. درش از جنس آلومینیوم و با عرض ۱/۷۵ سانتی متر رو به شرق باز شده است.
پوشش بیرون اتاق به جز سمت شرق که سرامیک شده، از سیمان سفید و داخل آن نازک کاری گچ است. از چهار طرف، اتاق دارای طاق نماهای تزئینی و کفش گچی و مفروش به موکت است.
درون اتاق قبری با ارتفاع ۴۰ سانتی متر دیده می شود که فاقد کتیبه و ضریح است و روی آن پارچه ای سبز کشیده شده است.
مدفون در این بقعه نامش میر محمد یا میر مهدی و در حال حاضر نسب نامه ای ندارد. برخی می گویند نامبرده پسر مختار بن ابو عبیده بن مسعود بن عمرو بن عوف بن عقده است؛ که در نجیرم _ زیارت فعلی_ در درگیری با دشمنانش شهید و همین جا دفن می شود.
مورخان برای مختار از زنی به اسم "ام ثابت" به اسم "محمد" نام برده اند؛ اما مشخص نکرده اند که در کجا مدفون است. عده ی کمی هم می گویند میر محمد (میر مهدی) در فال فارس تذکره دارد و از آنجا به زیارت آمده و از نسل امام کاظم علیه السلام است.
بقعه دارای امکاناتی چون برق و سیستم روشنایی و یک زائرسرا است و خادمش محمود حسین پور است. قبرستان قدیمی در جوار بقعه است و اطراف آن مخصوصاً در قسمت مغربی آن شکسته های ظروف سفالی و شیشه ای و اتلال و تپه ها و پی های خانه های قدیمی دیده می شود که نشانه ی قدمت منطقه و شایسته توجه و کاوش های تحقیقی دقیق است.
میر محمّد نزد مردم متدین زیارت ساحلی از احترام برخوردار است و عصرهای پنج شنبه به زیارتش می روند.