کتاب "بنویس تا اتفاق بیفتد" اثر هنریت کلاوسر با ترجمه ی جهان قطب شاهی و ندا رشیدی را مورد مطالعه قرار دادم. از همان اول دریافتم سطح مطالب آن متوسط است و نویسنده با بیان تجربیات شخصی دیگران در صدد تنظیم قواعدی کلی است. سطحی بودن مطالب بدین معناست که هیچ فردی نمی‌تواند برای به دست آوردن خواسته ها و آرزوهای خود به گفته و یا تجربه ی دیگران اتکا و اکتفا کند. چرا که شرایط و ویژگیهای اجتماعی، اخلاقی و دینی افراد متفاوت است و همین امر سبب تمایز آدمیان و تنوع در خواسته‌ های شان می شود. بنابراین با خواندن این که فلانی با نوشتن آرزوهایش به آنها دست یافته؛ اتفاقی خاص  برای دیگر رخ نمی دهد. تلاش، شکیبایی، پشتکار، اراده و دانش، بخشی از پیشفرض های نیل به خواست هاست. نویسنده این مفاهیم کلیدی را به بیست مورد گسترش می دهد. بدون توجه به این مفاهیم و باورها نمی‌توان به معجزه ای دست یافت. به جای کپی کردن از زندگی و شیوه ی رفتاری دیگران، باید رمز و رازهای زندگی خود را دریافت و با توجه و توکل بر خدا برای دستیابی به آنها همت نمود.
اما آنچه از این کتاب نصیب من شد؛ این بود که با استفاده از مفاد کتاب مذکور سه مورد از فوائد نوشتن را آموختم.
      یکم: فاصله گیری
برای جینی، نوشتن یک جور درک کردن بود. یک راه برای فاصله گرفتن از خودش، ایستادن خارج از دایره نگرانی ها(ص 80) برای درک خود و شرایط موجود، تا حدودی باید از خود فاصله گرفت. این فاصله به تعبیر نویسنده به مثابه ی ایستادن در خارج از دایره ی نگرانی ها و ایجاد نوعی پرسپکتیو و چشم انداز برای درک واقعیت است. از تعالیم بودا یکی فاصله‌گیری از اندوخته ها و آموخته هاست. بزرگان تاریخ با رهایی از خود، به خود حقیقی رسیده اند.
دوم: افق گشایی
زمانی که اهداف تان را می نویسید از مغزتان، انواع مطالب جدید، و عقائد انرژی‌زا و طرح‌های مختلف تراوش می کند.( ص 45)
     نوشتن سبب ایجاد مطالب جدید و گرایش های نو می شود. چه بسا با نوشتن، شما از ایده های پیشین و اهداف بلند مدت خود دست بردارید. یا به تعبیر دیگر نوشتن باعث می‌شود تا شما پاره ای از خواسته ها را فراموش و آرزو های جدید را جایگزین نمایید. گاهی نفس نوشتن، نوعی به آرزو رسیدن تلقی می شود. این تغییر و تلقی به زبان هرمنوتیک، افق گشایی نام دارد.
سوم: تعهدورزی
تاثیر نوشتن این است که شخص را از تخیل به تعهد سوق می دهد.(ص 146)
      در حقیقت با نوشتن مطالب و بیان برخی ویژگی های شخصی، فرد را موظف می کند نسبت به آنها تعهد داشته باشد. یعنی نوشتن نوعی اعتراف  به وضع موجود و محدودیت خواسته ها است. اعتراف نامه های بزرگان تاریخ، حاصل واقعیت گرایی و اندیشه ورزی آنان است. نوشتن سبب می شود که حتی تخیلات ما رنگ واقعیت به خود گرفته و زندگی ما را سامان بخشند.