حسین مباهات
هر واژه به تنهایی دارای هویت و معنا و تصویر ذهنی است.یکی از اصول اساسی ذهن خارق العاده آدمی بازی باهمین واژه هاست که چیدن هر باره آنها و تبدیل اشان از طریق زبان ،به اصوات در قالب جمله های مختلف ،اندیشه ها و نیازها ی خود را بروز میدهد.این روند بسیار پیچیده از ذهن تا زبان انچنان سریع اتفاق میافتد که گاهی کلمات بی آنکه تجزیه و تحلیل شوند به روی زبان می نشینند و تحویل شنونده میشوند. 
در این مواقع است که گویی از گفته خود پشیمان می شویم که کاش در فلان موقعیت این حرف را نزده بودم یا اینکه چیز دیگری گفته بودم.
کنترل این فرایند نیازمند ممارست و تمرین و خودسازی فراوان است.باید ایمان داشت که هر واژه میتواند معجزه کند اما ولی وقتی درست در جای خودش قرار گیرد و گفته شود.
جادوی واژه ها ،یکی از مباحث بروز زبانشناسی ست که امروزه بحث ها و کتابهای مفصلی در این زمینه گفته و نوشته شده و چه موضوع شگرفی ست انگاه که قدرت اعجاز کلمات را به چشم می بینیم.کلماتی بی بدیل که میتوانند جنگی خانمانسوز را به صلحی تبدیل کنند یا کینه و نفرتی عمیق را به محبتی سرشار بدل کنند. خالق دشمنی های چندین ساله باشند و افریننده عشق های آتشین.
عمیق تر که فکر کنیم در می یابیم که در واقع همین نیروی جادویی واژه هاست که کار جهان را پیش میبرد و مناسبات انسانی و تمدنها را به وجود می اورد،واژهایی که گفته شده و کلمه هایی که روزی توسط یک کسی در جایی نوشته شده .
کلام همه چیز را خلق و باز افرینی میکند .ایمان و اعتقاد به قدرت ان میتواند ما را از بدبختیها دور و به آرامش نزدیک کند .وقتی یاد میگیریم که درست از انها استفاده کنیم انگاه میتوانیم دشمنان را به دوست تبدیل کنیم .
هر کلمه ای اگر به ناحق استفاده شود چون تیری در قلب شنونده می نشیند که گاهی تا آخر عمر اثر تخریب کننده و نابودگرش می ماند و درست برعکس واژه هایی با نیروی محبت آمیز می تواند چون درختی در وجود مخاطب ریشه دواند و هر روز عمیق تر شود.
تلاش برای بکار بردن کلماتی که جادوی بیشتری دارند و نیرو و اثر مثبت زیادتری را تولید میکنند ،میتواند ما را از اطرافیانمان متمایز و موفق تر کند.