کمتر کسی است که با مطبوعه و رسانه سر و کاری داشته باشد، ولی از مشقت و سختی کار در این حوزه مطلع نباشد، و یا نداند که آنچه پیش روی اوست، حاصل چه رنج و زحمتی است. فهم این مهم برای خبرنگاران و روزنامه نگاران که می خواهند در این رسته فعالیت کنند، دو چندان است.
خبرنگاری با همه این محنت و مرارتش، عشقی در نهان دارد، که ناگزیر از ورودت به این کار و حرفه می نماید. عاشق که شدی، چابک نیز باید باشی تا دوام کارت تضمین یابد.
خیلی از خبرنگاران مطرح هستند که علیرغم علاقه ای که به کار و پیشه خود دارند، اما به دلیل مشکلات جسمانی، در نیمه راه، این شغل را به صورت رسمی کنار می گذارند، و کاری دیگر را دنبال می نمایند.
در بندر دیّر، نقطه اتصال «خبرنگار» و «شهرستان دیّر» به شخصی به نام «عبدالله قانون» می رسد. قانونی، که او را با دوربین و عصایی که به او تکیه می زد تا رخدادهای شهر را دقیق و به موقع مخابره کند، می شناسند.
عبدالله قانون، خبرنگار عاشقی بود که با آنکه به سختی شغل خود آگاه بود، هیچ وقت مشکل جسمانی اش سبب کاهش انگیزه و وابستگی اش به این کار نشد. تمایل و شوق به کارش با حضور به موقع وی در محل و مکان اخبار و رویدادهای شهرستان، از او خبرنگاری زنده و به روز ساخته بود. خبرنگاری که نه پی حاشیه بود، و نه از قَبَلِ کارش دنبال جاه و جلالی! کارش ثبت وقایع و انعکاس و انتقال صادقانه آن اتفاقات با رعایت تمام موازین اخلاقی این شغل بود. صداقت و متانت این خبرنگار قدیمی زبانزد مردم شهر، و محجوبی و وقارش، نقل محافل بود.
وابستگی و دلدادگی قانون به کار چنان بود که تا آخرین روزهای عمرش، در کنار همکاران جوانش، از این فعالیت دست نکشید، و با همان انگیزه و شوق، پاسدار ارزش و منزلتی بود که سالیان دراز با تحمل رنج و سختی، به دست آورده بود.
 عبدالله قانون در حالی از بین ما رفته است، که خاطره سال ها جهد و جدّیت وی در عرصه اطلاع رسانی در خاطر مردم شهرستان های دیّر، کنگان و جم و جامعه رسانه ای استان بوشهر محو نمی شود. خبرنگاری که کوشید و جنگید تا به عنوان بازتاب­‌دهنده رویدادها و مشکلات شهرستان، به رسالتش که همانا رشد و ارتقای فرهنگي، سياسي و اجتماعي مردم دیارش بود، عمل نماید. مأموریتی که انصافاً عبدالله قانون علیرغم همه کمبودها و مشکلات، خوب و با موفقیت طی کرد. خدمت او به دیّر و جنوب استان ماندگار، یادش مانا، و روحش شاد باد!