پیرامون مدفون در این بقعه - شاه ابودردا - نظرات مختلفی ارائه شده است؛
الف) از فرزندان حضرت علی علیه السلام است که در عهد حجّاج بن یوسف سقفی و تسلّط او بر عراق از سوی امویان ( ۹۵_۷۵) که سخت گیری های فراوان نسبت به فرزندان حضرت علی علیه السلام روا می داشتند، جهت یافتن مکانی امن و رهایی از ظلم و فشار او به سوی ایران و در نهایت دشتی آمده و سرانجام در سنّ پیری در روستای بنیاد فوت نمود و همین جا مدفون می گردد.
ب) نسبتش به حضرت امام موسی کاظم علیه السلام می رسد و بعد از شهادت امام رضا علیه السلام به منطقه دشتی آمده و مدتی در کوههای اطراف بنیاد در محلی به "کلات کورو" زندگی می کند، سپس ساکن روستای بنیاد شده و در همین جا زیست تا درگذشت.
ج) از ارقاب شاه فرج الله، ملقب به امیر دیوان و مدفون در کوههای جاشک است، که بعد از چند واسطه، نسبتش به حضرت زید شهید بن امام سجّاد علیه السلام می رسد.
با توجه به مندرجات کتاب " بیرم _ دارالاولیای لارستان " احتمالا مدفون در این بقعه از همراهان شاه زندو، مدفون در بیرم لارستان فارس باشد که در قرن چهارم هجری برای هدایت بومیان منطقه، که بر آیین زرتشتی بودند، وارد منطقه شده و بعد از فوت در بنیاد مدفون گردید و بعدها به عنوان امامزاده مشهور شده است. کشف آثاری چند از آن دوران، مخصوصاً پیدا شدن پایه ی یک آتشدان قدیمی در مجاورت این بقعه، که آبان ماه ۱۳۸۷ از زیر خاک بیرون آمد، این حدس و گمان را به یقین نزدیک تر می کند.
اتاق بغلی بقعه ی ابودردا از سنگ و گچ بود که در سال ۱۳۸۵ خورشیدی تخریب گردید و به همّت یکی از عاشقان اهل بیت عصمت و طهارت علیه السلام و با کمک نذورات مردمی، اتاق فعلی _ که هنوز ناتمام مانده _ به جایش احداث شده است.
اتاق فعلی دارای شناژبندی و از جنس سیمان و بلوک و به ابعاد۷×۹ /۴ می باشد. در جانب شرقی آن، ایوانی ستون دار واقع شده، که در امامزاده درون آن باز می گردد. قبر گچی ابودردا دارای طول و عرض ۷۵/۱ ×۶۰ و ارتفاع آن ۱۹ سانتی متر و فاقد سنگ نوشته و ضریح است. قبلاً درون بقعه، سنگ مرمری با نقش کف پا بوده که هم اکنون از آن اثری نیست.
یکی از قدیمی ترین قبرستان های دشتی کنار همین بقعه بود که هم اکنون آثار بسیاری از قبورش از بین رفته است. از سنگ قبرهای قدیمی این گورستان، اکنون فقط یک مورد باقی است که متعلق به فردی ترک نژاد به نام "قدملو آقا" از طایفه کلوندهاست که در ذی القعده سنه ۱۱۸۴ ه.ق فوت کرده است.
با توجه به اسامی چهارده معصوم علیه السلام و نیز شکل شمشیری که روی سنگ حکّاکی شده است، معلّوم می گردد که صاحب قبر مردی جنگجو و شیعه مذهب بود. اکنون این سنگ جا به جا و روی قبر مرحوم سیّد عبدالحسن حسینی، از سادات دشتی و از خاندان آل سیّد خسرو کار.
ناگفته نماند که سیّد نامبرده بر اثر رنجشی که حاصل می کند از گنخک شیخ ها مهاجرت و ساکن بنیاد می گردد. وی سوادش اندک، امّا بسیار فاضل و مورد احترام و اعتماد اهالی روستا بوده است.

اهالی روستا به این مزار اعتقاد دارند و در ایام پنج شنبه و دیگر ایام به زیارتش می روند و در گذشته برخی از مراسمات خود، از جمله روضه خوانی ها را در جوار آن برگزار می کردند. متأسفانه در حال حاضر فاقد هرگونه امکانات رفاهی و آسایشی حتی آب، برق و سرویس بهداشتی است.