با ظهور صنعت و نصب و استقرار غول‌های آهنی در این مناطق درحالی که همه از موهبت‌های این تمدن صنعتی برای اهالی می‌گفتند و آنها نیز دل به چشم انداز توسعه‌ای دادند که برای آنها ترسیم شده بود، حالا با گذشت بیش از ۵۰ سال برای برخی مناطق از جمله جزیره خارگ و گناوه و دیلم و بیش از ۲ دهه برای مناطقی نظیر جم، عسلویه و کنگان اما نه تنها خبری از آن وعده های شیرین نیست بلکه صنعت بخشی از آسایش نسبی پیشین را نیز از آنها گرفته است.
مسئولیت اجتماعی (CSR) پدیده‌ای قدیمی در سطح جهان به شمار می‌رود و همواره روند روبه رشدی را تجربه کرده و در عمل مفهومی ساده دارد؛ هنگامی که صنعتی وارد محیط و منجر به تغییری می‌شود بر سرنوشت ساکنان آن منطقه اثرگذار است و باید بتواند زمینه ای فراهم کند تا این افراد نیز در کنار صنعت رشد کنند.
مسئولیت اجتماعی وظیفه و به تعبیری حقی است که بومیان منطقه بر گردن صنایع دارند و آنها موظف هستند در مقابل حضور خود و به زحمت انداختن مردم بسترهای رفاهی، آموزشی و تفریحی و در یک جمله زمینه زیست آبرومندانه و بی خطر را برای مردم محلی و حتی کارکنان آن مجموعه ها فراهم کنند اما تاکنون بجز حرف، انجام یک سری کارهای نمادین و ساخت و ساز محدود که بیشتر شبیه به کارهای خیرخواهانه تا مسئولیت اجتماعی است کار خاص دیگری که زحمت حضور خود را برای مردم جبران کنند انجام نشده است.
 
■   پیامدهای توسعه صنعت برای بومیان
استان بوشهر به واسطه دارا بودن منابع و ذخایر مهم گازی و نفتی و سود سرشاری که از این نعمت‌های خداداد نصیب کشور می‌کند همواره با واژگانی چون پایتخت انرژی، نگین، قلب و قطب اقتصاد کشور شناخته شده است اما در مقابل تولید این ثروت عظیم در این استان و تاثیرگذاری شگرف آن در اقتصاد مملکت، مردم بومی آن جز محرومیت، آلودگی‌های زیست محیطی و به شماره افتادن نفس‌ها، بیماری، بیکاری جوانان و وجود آسیب‌های اجتماعی چیزی نصیب آنها نشده است. ضمن اینکه بوشهری‌ها تاکنون میزبان خوبی برای صنایع بوده و از این ظرفیت حراست و حمایت کرده و همچنان پاسدار امنیت این صنایع هستند و در این زمینه همه ظرفیت‌های خود را به کار می‌گیرند.
در هر نقطه ای که صنایع وارد می‌شوند انتظار این است که آن منطقه در راستای ایفای مسئولیت‌های اجتماعی صنایع از نظر زیرساختی دچار تحول شود و رنگ و شکل تازه ای به خود بگیرد اما شهرستان‌های جنوبی استان بوشهر به استناد اظهار بومیان این مناطق نه تنها هیچ تغییری به خود ندیده بلکه مشکلات آنها بیشتر نیز شده است. به گفته مردم و فعالان اجتماعی و مسئولان، بیکاری، تبعیض، فقر، فاصله طبقاتی، آلودگی محیط زیست، بی‌توجهی به نیازهای ساکنان و کارکنان، ظهور آسیب‌های اجتماعی، تنوع فرهنگی، مهاجرت و ناکافی بودن امکانات شهری از مهمترین مشکلاتی است که ساکنان شهرهای میزبان صنایع بزرگ در استان بوشهر با آنها دست و پنجه نرم می‌کنند و شواهد نشان می‌دهد تاکنون صاحبان این صنایع در راستای ایفای مسئولیت اجتماعی آنطور که باید و شاید گام‌های موثری در مناطق پیرامونی خود برنداشته‌اند. از نظر ناخدا محمد از بومیان عسلویه نه تنها مشکلات قدیمی شهر بعد از چندین سال از حضور صنعت حل نشد بلکه کمبودها و کاستی‌ها بیشتر و عمیق تر شده و هنوز این شهرستان‌ها در تامین ابتدایی ترین نیازها بامشکلاتی روبرو هستند. به اعتقاد او امنیت یکی از نعمت‌های مهم شهرهای ساحلی بود اما امروز به یُمن ورود صنعت و به واسطه حضور فرهنگ‌های مختلف و تبدیل منطقه به یک محیط کارگری و مردانه، مردم با مسائل و مشکلات مختلفی روبرو هستند و به نوعی این مردم صبور به افرادی عصبی تبدیل و گاهی صنایع را به دلیل مشکلاتی که ایجاد کرده اند، می‌کوبند.   به اذعان سید علی هاشمی فرماندار عسلویه ازبین رفتن اشتغال و درآمدهای سنتی مردم، صیدگاه‌ها که سبب شده صیادان برای صید به آب‌های خطرناک بین المللی ورود کنند، تبدیل زمین‌های مستعد کشاورزی به محل استقرار صنایع، نبود زیرساخت‌های مناسب تفریحی و رفاهی، آسیب‌های اجتماعی و فرهنگی و رعایت نکردن الزامات پدافند غیر عامل در احداث تاسیسات صنعتی منطقه از مسائل و مشکلاتی است که با استقرار شرکت‌ها دامنگیر این منطقه شده است.
در شهرستان های گناوه و دیلم نیز نشت مواد نفتی و خسارت به زمین‌های کشاورزی و محیط زیست، پرداخت نکردن حق آلایندگی‌ ناشی از دود  تاسیسات، شکستگی لوله‌های خطوط انتقال نفت و استقرارنیافتن نماینده دائم و یا دایرنشدن دفتر پاسخگویی به مسایل و مشکلات حوزه های نفتی از مهم‌ترین مسائلی است که از سالیان دور از سوی مردم و مسئولان این مناطق مطرح شده و وزارت نفت باید به عنوان تعهدات مسئولیت‌های اجتماعی گامی مثبت در این زمینه بردارد.
 
■    ادای دین بسیار ضعیف و ناچیز
حال آنکه اثرگذاری صنایع در بوشهر به این شکل پیش رفته است و واقعیت تلخ اینکه صنایع میهمان استان بوشهر به تعبیری شیره جان این مناطق را می‌کشند و نصیب فراوانی می‌برند اما در عملی کردن تعهدات خود به میزبانان محلی کوتاهی کرده و از این وظیفه بدیهی شانه خالی کرده اند.
احمد محمدی زاده استاندار بوشهر اقدامات صنایع مستقر در این استان در زمینه ادای مسئولیت‌های اجتماعی‌شان را "بسیار ناچیز" و عملکرد آنها را در این ارتباط ضعیف ارزیابی می‌کند.
او در گفت‌وگو با ایرنا اظهار می‌دارد قدم‌های برداشته شده در راستای مسئولیت های اجتماعی از سوی شرکت‌های صنعتی مستقر در استان بوشهر نسبت به ظرفیت‌ها و توانمندی بزرگ صنایع و در مقابل مشکلات عدیده ای که برای مردم این استان ایجاد شده بسیار ناچیز است و باید گام‌های بزرگتری برای رفاه حال میزبانان محلی برداشته شود.
امروز حضور گسترده صنعت شرایط زندگی در منطقه جنوب استان بوشهر - بویژه در عسلویه- را نامناسب کرده است تا جایی که کارکنان اقماری تمایلی به انتقال خانواده‌های خود به این مناطق ندارند این درحالی است که صدها هزار نفر از بومیان منطقه باید آلودگی‌ها و زحمتی را که این صنعت برای آنها به وجود آورده تحمل کنند.
از نظر علی دانشمند، فعال اجتماعی بوشهری صاحبان صنایع دست‌کم در استان بوشهر توجه بسیار ناچیزی به مسئولیت اجتماعی خود در قبال جامعه میزبان داشته‌اند و انجام این وظیفه در کمترین میزان خود بوده است.
به بیان او چنانکه در سایت پتروشیمی ایران نیز مطرح شده است، مسئولیت اجتماعی علاوه بر سودآوری برای شرکت باید سودآوری برای جامعه را نیز تضمین کند حال آنکه این مهم با انجام اقدام‌های خیرخواهانه جزیی اشتباه گرفته شده است.
 دانشمند ادامه می‌دهد: برخی شرکت‌ها و پتروشیمی‌های منطقه اگر در شرایط  اضطراری کرونا اقدام به تامین تعدادی تبلت و  پوشاک برای بچه ها کرده همه اینها را در سرلیست مسئولیت اجتماعی خود قرار می‌دهند این در حالی است که این اقدام‌ها به عنوان کارهای خیرخواهانه و نه مسئولیت اجتماعی قلمداد می‌شود.
از نظر این فعال اجتماعی شرکت‌ها در بخش مسئولیت اجتماعی باید اینقدر زیرساخت در منطقه ایجاد کنند که هیچ فرد بیکار و خانوار زیر پوشش نهادهای حمایتی از جمله کمیته امداد در منطقه نباشد اما شرایط در مناطق پیرامونی صنایع امروز به این صورت رقم نخورده است.
او که از ۱۰۰ نمره ۳۰ یا ۴۰ را در حوزه مسئولیت اجتماعی به شرکت‌ها و صنایع مستقر در منطقه می‌دهد، معتقد است البته این نمره نیز مربوط به انجام کارهای خیرخواهانه و نه مسئولیت اجتماعی است که شرکت‌ها باید انجام دهند.
 
■   ارتباط ضعیف و شکاف عمیق صنعت با میزبانان خود
اشتغال یکی از مطالبه های بحق بوشهری‌های میزبان صنایع بزرگ نفت، گاز و پتروشیمی است که صاحبان این صنایع نیز وعده‌های متعددی در این زمینه داده و می‌دهند اما سهم جوانان این منطقه همچنان آمار بالای بیکاری است.
هنگامی که نوید ورود صنعت در منطقه‌ای داده می‌شود، نخستین چیزی که به ذهن می‌آید اشتغال و سر و سامان گرفتن جوانان است اما امروز سهم بومیان بوشهر از اشتغال در صنایع در صورتی که بخت با آنها یار باشد تنها در حد آبدارچی، نظافت چی، حراست و رانندگی است و بسیار انگشت شمار از این قشر در برخی از  پست‌ها و کارهای مدیریتی و مشاوره ای استفاده می‌شود.
بر اساس مصوبه ماده ۴۷ قانون برنامه ششم توسعه، باید ۵۰ درصد از نیروهای شاغل در این صنایع از میان جوانان بومی جذب شود که این فرصتی برای اشتغال جوانان و بویژه تحصیل کرده‌های استان بوشهر است اما اجرای این قانون و مصوبه همچنان تحقق نیافته است و به اذعان استاندار بوشهر با رها شدن این مصوبه در زمان حاضر سهم نیروی بومی شاغل این استان در صنایع نفت و گاز و پتروشیمی منطقه ۳۰ تا ۳۱ درصد است.
با این حال محمدی زاده امیدوار است با توجه به اعلام آمادگی صنایع برای اجرای این مصوبه دولت، مشکل بیکاری جوانان منطقه تا حدودی برطرف شود که در این ارتباط معاون منابع انسانی استانداری بوشهر موظف شده برای جبران این عقب ماندگی از طریق معاون توسعه منابع انسانی وزیر نفت این مشکل بررسی و پی گیری شود.
از نظر حجت الاسلام موسی احمدی نماینده مردم کنگان، عسلویه، دیر و جم در مجلس شورای اسلامی سزاوار نیست با وجود رشد صنعت نفت و توسعه صنایع پتروشیمی در منطقه عسلویه و کنگان جوانان این مناطق مشکل اشتغال داشته باشند.
از نظر ساکنان پیرامونی، صنایع نفت و گاز از مردم فاصله گرفته و با میزبانان خود ارتباط لازم را ندارند این در حالی است که صنایع باید در بطن مردم باشند تا نیازهای میزبانان خود را  بشناسند و به بیراهه نروند.
از نظر ناخدا محمد یکی از ریش سفیدان ساکن در عسلویه خوب است حضور صاحبان صنایع در کنار مردم تنها محدود به مسئولان و مدیران ارشد نباشد تا با حضوری همیشگی، نسبت به نیاز مردم منطقه شناختی حاصل کنند؛ اما دریغ که روز به روز این شکاف بین مردم و صاحبان صنایع عمیق تر می‌شود.
وی به خبرنگار ایرنا گفت: بسیار دیده‌ام که دیپلمه یا لیسانسه‌های دیگر استان‌ها به ناحق در تاسیسات صنعتی استان بوشهر محترمانه مشغول به کار می‌شوند در حالی که جوان فارغ التحصیل کارشناس ارشد و دکترای عسلویه، کنگان و جم بیکار می‌مانند. این ناخدای سرد و گرم چشیده ساکن عسلویه ادامه می‌دهد قرار بود با آمدن صنعت همه چیز تغییر کند شهرمان پیشرفت و توسعه یابد، فرزندانمان مشغول به کار و عاقبت به خیر شوند اما نه تنها این اتفاق‌ها رخ نداد بلکه ورود صنعت منجر به کم رونق شدن کارهای سنتی و مرسوم شهرهای ساحلی از جمله ماهیگیری، کشاورزی و جاشویی (ملوانی) شد و بیشتر به سمت مشاغل کاذب از جمله دستفروشی و کارگری روی آوردند. او می گوید: تا قبل از ورود صنعت، شغل ماهیگیری، ملوانی و تجارت به عنوان یک کار پردرآمد در شهرستان‌های ساحلی استان بوشهر به شمار می‌رفت اما امروز با ورود صنعت به این مشاغل به عنوان یک تفریح نگاه می‌شود.
 
■   غفلت صنایع از نیازهای زیرساختی شهرهای میزبان
در زمان حاضر علاوه بر ساکنان بومی، ۱۰۰ هزار نفر در رده های مختلف شغلی در صنایع جنوب استان بوشهر مشغول به کار هستند اما امکانات اندک در بخش‌های رفاهی، آموزشی و درمانی پاسخگوی نیازهای جمعیت همجوار صنایع عظیم این استان نیست، به عنوان مثال تنها یک بیمارستان تامین اجتماعی در عسلویه و یک بیمارستان در کنگان وجود دارد که این مراکز درمانی نمی‌توانند پاسخگوی نیاز مردم و کارکنان مناطق صنعتی باشد.
شرکت‌ها برای تضمین تولید و فعالیت اقتصادی پایدار در محیطی مناسب باید بنا به مسئولیت اجتماعی سهم خود را در تقویت زیرساخت‌های استان و شهرستان میزبان به عهده گیرند؛ در حالی که این مهم در استان بوشهر به دلیل نداشتن قانون و دستور العمل مدون تنها در حد شعار باقی مانده و چنان که باید به آن پرداخته نشده است.آنطور که دانشمند فعال اجتماعی، تنها به عنوان نمونه بیان کرد با وجود توقف شهرک‌سازی در شهرستان جم، شرکت‌های پتروشیمی با پرداخت وام‌های مناسب به کارکنان خود آنها را وارد محدوده شهری کرده اند؛ همزمان، ورود این حجم از جمعیت نیاز شهر به امکانات آموزشی، زیرساخت شهری، پارک، فضای ورزشی و فرهنگی را افزایش داد و همه این نیازها و خواسته امروز به گردن مدیریت شهری این شهرستان افتاده است.
 این فعال اجتماعی می گوید: صنعت حتی برای رفاه و آسایش کارکنان خود نیز گامی در منطقه برنداشته است و معضلات و کاستی‌های منطقه امروز نه تنها بومیان بلکه حتی دامن کارکنان صنایع را نیز گرفته است.
ناخدا محمد نیز در ارتباط با مسئولیت صنایع در ارتقای امکانات آموزشی جامعه میزبان، معتقد است تقویت بنیه علمی دانش آموزان برای ورود به دانشگاه‌ها و جذب در رشته‌های مورد نیاز صنعت از جمله وظایف و انتظار مردم از صنعت در منطقه است هرچند به صورت پراکنده در گذشته گام‌هایی در این مسیر برداشته شد اما این کار امروز متوقف و دانش آموزان از دریافت آموزش‌های اصولی محروم هستند.
آنطور که این شهروند عسلویه‌ای می‌گوید: تاسیس شعبه‌ای از دانشگاه تهران و دانشکده نفت و یک مرکز بزرگ پارک علم و فناوری در این شهرستان از جمله نیازها و خواسته های مردم پیرامونی صنایع است که باید به عنوان مسئولیت اجتماعی به آن پرداخته شود.
 
■   صنایع درراستای جبران عقب ماندگی‌های منطقه گام بردارند
فرماندار عسلویه نیز با برشمردن برخی از اقدامات صنایع مستقر در این شهرستان همچون احداث پنج واحد آموزشی از محل اعتبارات شورای راهبردی شرکت‌های پتروشیمی، کمک به حوزه درمان در روزهای دشوار کرونایی، احداث ساختمان مرکز جامع سلامت روستای "زبار" از سوی پتروشیمی زاگرس، مشارکت در احداث واحدهای مسکونی مددجویان کمیته امداد و تامین تجهیزات آموزشی در منطقه، معتقد است که این میزان از کمک‌ها با عنوان مسئولیت اجتماعی کافی نیست و انتظار می رود همه شرکت ها در راستای ایفای این مسئولیت مطابق با قوانین و دستورالعمل ها تعریف و مشخص شده، برای جبران عقب‌ماندگی‌ها گام بردارند.
به گفته سید علی هاشمی امروز با وجود اینکه در قالب شورای راهبردی پتروشیمی‌ها در راستای مسئولیت اجتماعی برای شرکت‌ها وظیفه و حق السهم تعریف شده اما برخی از این شرکت‌ها به این وظیفه خود عمل نکرده‌اند.
فرماندار عسلویه زیرساخت‌های تامین آب را به فهرست ضعف زیر ساختی این شهرستان به عنوان میزبان عظیم‌ترین صنایع کشور افزود و گفت: سهمیه این شهرستان از خط آبرسانی کوثر بر اساس جمعیت سال ۸۵ در نظر گرفته شده است اما با ورود جمعیت عظیم کارگری و استقرار سکونتگاه‌ها و کمپ‌های مسکونی کارگری و از سوی دیگر خشک شدن ذخایر منابع زیرزمینی آب  حالا آب موجود پاسخگوی نیاز عسلویه نیست.
هاشمی ادامه می‌دهد: امروز احداث آب شیرین کن در دستور کار قرار گرفته است و نیاز است شرکت‌های منطقه در تامین اعتبار برای احداث آن مساعدت لازم داشته باشند.
 
■   مشعل های عسلویه توسعه یافتگی یا آسیب ؟
به بیان فرماندار عسلویه هرچند صنایع عظیم مستقر در این شهرستان تاثیر مثبتی نیز در حوزه‌های مختلف به همراه داشته است اما پیامدهای منفی قابل توجهی در حوزه‌های مختلف اجتماعی و فرهنگی نیز به همراه داشته که آلودگی زیست محیطی نمونه‌ای از آن است و با وجود انجام اقداماتی که برای اصلاح و رفع این مشکلات و تصویب مصوباتی در هیات دولت؛ اما هنوز برای رسیدن به نقطه مطلوب فاصله زیادی وجود دارد.
اگر چه موقعیت جغرافیایی، ظرفیت و نقش موثر صنایع پالایشگاهی و پتروشیمی منطقه انرژی پارس در اقتصاد ملی، بوشهر را دارای موقعیتی استراتژیک کرده است اما ساکنان همجوار منطقه صنعتی انرژی پارس همواره از آلودگی‌های ناشی از رعایت نکردن مناسبات زیست محیطی مجتمع‌های پتروشیمی و بویژه پالایشگاهی آزرده‌اند. انتشار بوی نامطبوع و آزار دهنده ناشی از نشت انبارهای ذخیره میعانات گازی و گوگرد هنگام بارگیری به همراه آلودگی‌های شیمیایی ناشی از فلرسوزی‌ها -در شرایطی که با نزدیک‌ترین سکونت‌گاه کمتر از یک کیلومتر فاصله دارند- نفس این مردمان صبور را تنگ کرده است. آنطور که فرهاد قلی نژاد مدیر کل حفاظت از محیط زیست استان بوشهراعلام می‌کند فلرسوزی‌های پالایشگاهی با انتشار گازهای آلاینده مانند سولفور، ساکسفات و همینطور کربن دی اکسید هوای عسلویه و کنگان را بسیار آلوده کرده است و وزارت نفت در همه این سال‌ها اقدامی جدی برای جمع‌آوری فلرها و بازیابی گازهای همراه فلرها انجام نداده است و با گذشت همه این سال‌ها ۹۰ درصد از پالایشگاه‌های منطقه نتوانسته‌اند استانداردهای زیست محیطی سازمان محیط زیست را رعایت کنند و پروانه بهره‌برداری آنها هنوز از سوی این سازمان صادر نشده است. سجاد بهزادی از فعالان اجتماعی جنوب بوشهر معتقد است عسلویه در استان بوشهر مصداق واقعی این قصه تلخ است که اگر چه مشعل‌های پالایشگاه‌های گاز در بزرگترین میدان گازی کشور به نشان تولید حداکثری زبانه می‌کشند اما همچنان زمستان سخت سوزان است و مردم پیرامونی با توسعه رخ داده احساس از خود بیگانگی دارند.به اعتقاد این فعال اجتماعی اگر می‌خواهیم مشعل‌های فعال در عسلویه را نشانه توسعه یافتگی صنعت عظیم نفت وگاز بدانیم، راهی جز کاهش مشعل سوزی و عمل به مسئولیت های اجتماعی وجود ندارد.
از نظر  بهزادی کشور ما همچنان وابسته به فروش نفت و سرمایه گذاری در حوزه‌های نفت وگاز است اما صنعت نفت در چند دهه گذشته و زمانی که همچنان در اوج تولید بوده است آسیب‌های بسیاری به محیط پیرامون وارد کرده که اثرات و نشانه‌های آن پیش چشم ما قرار دارد. به اعتقاد او اگر شرکت‌های گاز و پتروشیمی مستقر در منطقه به مسئولیت اجتماعی خود در برابر محیط زیست توجه نکنند بزودی زمانی می‌رسد که مشعل‌هایی که هر کدام نشان توسعه و موجب افتخار بود مشکل آفرین می‌شود. هرچند در سال‌های گذشته ادای مسئولیت اجتماعی در این زمینه تا اندازه‌ای رشد داشته است و شرکت‌ها بخشی از بودجه سالانه خود را به این امر اختصاص دادند؛ اما تا رسیدن به نقطه مطلوب همچنان فاصله زیادی وجود دارد.
به عقیده بهزادی صحبت از عمل به مسئولیت مسئولیت اجتماعی در عسلویه بدون توجه به مقوله محیط زیست غیر ممکن است.
 
■   طرح یک مساله
رئیس روابط عمومی شورای راهبردی شرکت‌های پتروشیمی های منطقه پارس اما ضمن اعتراف به اینکه این صنایع نیز وظیفه خود را به خوبی انجام نداده‌اند، از وظیفه‌ای گفت که سازمان‌هایی چون سازمان مالیاتی و بیمه تامین اجتماعی در بوشهر به عهده دارند. مرتضی باشی به خبرنگار ایرنا اینطور می‌گوید: شرکت‌های پتروشیمی و دیگر شرکت‌ها در قالب قراردادهایی که می‌بندند، هفت تا ۲۰ درصد از آن را به عنوان بیمه و ۵ درصد را به عنوان مالیات پرداخت می‌کنند وبا یک حساب سرانگشتی پنج تا ۶ هزار میلیارد تومان مالیات و بیمه از این شرکت‌ها اخذ می‌شود.
او تاکید می‌کند: باید عزم جمعی مطالبه گرانه به وجود آید تا سهمی از این بیمه و مالیات به شهرستان عسلویه تعلق بگیرد. رئیس روابط عمومی شورای راهبردی شرکت‌های پتروشیمی های منطقه پارس هر چند به برخی از اقدامات این شورا همچون تامین ساختمان برای دانشگاه فنی و مهندسی جم، دخالت در بحث‌های معیشتی در زمان کرونا، درمان، سد سازی و احداث ۲۲۰ واحد مسکونی در چهار شهرستان جنوب استان بوشهر با مشارکت کمیته امداد اشاره می‌کند اما می‌گوید: شرکت‌های پتروشیمی تنها ۳۰ درصد جمعیت صنعتی عسلویه را تشکیل می‌دهند و ۷۰ درصد را مجتمع گاز و نفت و گاز پارس و منطقه ویژه انرژی تشکیل می‌دهند که لازم است با یکدیگر همیاری کنند.
 
■   اعلام آمادگی صنایع مستقر در بوشهر برای ایفای مسئولیت اجتماعی
از نظر محمدی زاده آنچه در قالب مسئولیت اجتماعی از سوی صنایع نفت و گاز و پتروشیمی در استان انجام می شود بخش کوچکی از مسئولیت و وظیفه ای است که آنها نسبت به میزبانان خود دارند البته ما از آنها خواستیم و آنها نیز برای ایفای مسئولیت اعلام آمادگی کردند. آنطور که استاندار بوشهر می‌گوید: براساس تعهد شورای راهبردی، امسال پتروشیمی ها به تنهایی  ۱۰۰ میلیارد تومان در بخش مسئولیت اجتماعی هزینه می‌کنند این درحالی است که براساس برآورد سرانگشتی خیلی ساده اگر این شرکت‌ها بخواهند به مسئولیت اجتماعی خود عمل کنند عدد آن به چند صد میلیارد تومان می رسد. محمدی زاده ادامه می‌دهد: با تلاش و رایزنی انجام شده قرار است علی الحساب شورای راهبردی پتروشیمی‌ها برای سال آینده این رقم را به  ۳۰۰ میلیارد تومان افزایش دهد.از نظر استاندار بوشهر در زمان حاضر مجموعه اقداماتی که صنایع به عنوان مسئولیت اجتماعی در منطقه در حال انجام آنها هستند بخش کمی از آن وظیفه ای است که نسبت به منطقه و مردم دارند و باید نسبت به انجام وظایف خود در مقابل مردم متعهد تر و مسئولانه تر اقدام کنند. با توجه به تلاش و تاکید مسئولان ارشد استان بوشهر و وعده جواد اوجی وزیر نفت دولت سیزدهم در ششمین سفر استانی هیات دولت به استان بوشهر در باره اختصاص ۷۰۰ میلیارد تومان اعتبار برای اجرای پروژه‌های مسئولیت اجتماعی در این استان و تاکید براینکه هر جا فعالیت‌هایی در صنعت داریم مردم هم باید از قِبَل آن بهره مند شوند، انتظار می‌رود این سخنان نوید بخش آینده درخشانی برای میزبانان صنایع باشد.