به این ترتیب که در فصل تابستان‌ در‌ وسط‌ جالیزهای بابلسر و اطـراف آن ، آلاچیقــی مــی ســاختند و بــا پوشــال روی آن را‌ مــی پوشــاندند‌ و کودکــان، بــویژه دختربچه ها روی آلاچیق می نشستند و با کوبیدن بر روی تشت مـسین یا پیت هـای‌ خـالی‌ تـرانه‌ هایی می خواندند و پرندگان را از جالیز دورباش مـی دادنـد و ایـن گونـه محصـول جالیز‌ را‌ از‌ آسیب و نوک زدن پرندگان مصـون مـی داشـتند. ایـن ترانـه ، زبـان و لحـنـی کودکانه دارد و کودکان در‌ این‌ ترانه‌ به ستایش پرندگان می پردازند و بسان مادری بــرای پرنـدگان لالایی مـی خوانند و با تصدق آنهـا، از‌ پرنـدگان‌ مـی خواهنـد کـه از جـالیز دور شوند و در آشیانه ها آرام گیرند و مطمئنا آنچه‌ در‌ این‌ میان عاید کـودکان ‌ ‌مـیشود، حـس غرور و بزرگی و مشارکت در کار گروهی است .  در مازندران ، پاسداری از مزرعه در قـبال هـجوم کـلاغها، معمولا با‌ کودکان‌ است‌ . هر دسته سه تا چهار نفری از کودکان ، که از سه تـا ده سال بیشتر‌ ندارند‌، از سپیده دمان ، پس از صرف لقمه ای نان و پیاله ای چای‌، گرده‌ نانی‌ به سـفره پیچیده به مزرعه مـی رونـد و تــا غروب آفتاب ، به حفاظت مزرعه و تارانـدن کـلاغ هـا‌ مـی پردازنـد‌. آنـان‌ بـالای نفارهـا می نشینند و چون دسته کلاغ ها هویدا شد، با چوب بـه‌ حلبی هـای‌ نفتـی کـه بـا خـود آورده اند می کوبند و گاه بـا حنجره های کودکانه خویش به همسرایی ترانه‌ ای‌ میپردازنـد که پدیدآورنده آن مشخص نیست : «هو آلالا، هو آلالا هو آلالا‌، هو‌ آلالا هو آلالا! هو هکردی امه باغه‌ لو‌ هکردی‌ هو آلالا، هویه گره ! ته اسه افتویه‌ گره‌ !»
 
 

پیمان ، ع «هوالالا»، کتاب‌ هفته ، ش ١٣. زیر نظر دکتر محسـن هشـترودی، سازمان چاپ و انتشارات کیهان، 1340، ص 45