این‌ تـحول فـرهنگی در ورزش زورخـانه‌ای، آداب و رسوم جدیدی را در پی‌داشت. نیبور جهانگرد خارجی در خصوص تحول ورزش باستانی می نویسد: «ورزش باستانی را موزیک با ضرب‌ معینى‌ همراهى‌ می کرد. بـعد هرکدام از ورزشکارها دو تا میل می برداشتند و آنـها را روى شانه ‏هاى خود‌ می گذاشتند‌ و بـعد آنـها را دور شانه ‏هایشان به گردش در می آوردند. چـندنفر از ورزشـکاران، در کنار‌ تخته‏اى‌ که‌ به ‏طور مایل به دیوار تکیه داشت، دست هایشان را روى زمین می گذاشتند و پاهـایشان را‌ از‌ تـخته بالا می بردند. بعد ورزشکاران صـف می کشـیدند و اسـتاد برایشان سخنرانى می کرد و یا دعـاى‌ بـلندبالایى‌ را‌ برایشان می خواند. در این دعا اسـم عـلى(ع) و حسن (ع) و حسین(ع) شنیده مى‏ شد و ورزشکاران درحالیکه سراپا گوش‌ بودند‌، به خودشان فرورفته بودند. یـکی از ورزشـهایی که در زورخانه طرفداران زیادی‌ داشت‌ کـشتی‌ بـود. حتى این کار هـم بـدون تـعارف کردن انجام نمی گرفت. از این زورخانه‏ ها علاوه بر مردم عامى‌ و متوسط‌، مردان بلندپایه نظامى و غیرنظامى هم‌ استفاده‌ مى‏کردند‌، تا با ورزش‏هاى‌ یادشده‌ بدن خودشان را نیرومند‌ بکنند‌. مردان بزرگ درخانه هاى خود هم اتاق‌هایى مـخصوص ورزش داشتند و در این اتاقها با دوستان‌ و آشنایان‌ خود کشتى مى ‏گرفتند.» .