«در ایران بیش از سایر کشورها، هر منطقه‌یی دارای معتقدات خاص و گاهی موهوم درباره غذاهای محلی است. مثلاً اغلب ساکنان کرانه‌های خزر بیشتر ماهی فلس‌دار می‌خورند، در صورتی که تهرانی‌ها اصولاً مخالف مصرف ماهی هستند. اهالی قصبات گیلان که عادت به خوردن گوشت و برنج دارند، نان را خوراک ناسالم و زیانبخشی می‌دانند. رایج‌ترین نفرین در این نواحی این است: «الهی نان بخوری و بترکی!» گیلانی‌ها از مصرف روغن زیتون هیچگونه دغدغه خاطری به دل راه نمی‌دهند، ولی ایرانیان دیگر، برخلاف علاقه و میل باطنی رودباری‌ها، به جای روغن زیتون از روغن کنجد استفاده می‌کنند. بدیهی است اگر این پیش داوری‌های بی پایه نبود، رودباری‌ها که با توجه به خوبی یا بدی محصول سالانه به طور متوسط بیست و پنج هزار تومان از رهگذر زیتون بهره می ‌برند، می‌توانستند چند برابر این مبلغ به هم میهنان خود زیتون بفروشند.»
 
منبع : ارنست اورسل،