باور مداريد مرگ خالق «زندگي و ديگر هيچ» را. نه، من مرگ هيچ عزيزي را باور نمي‌کنم. عباس کيارستمي چنان در جان‌هاي شيفته حلول کرده که کندنش از دنيا، گويي چيزي از خويشتن کم مي‌کند و الفت و لطافت و معرفتي را گم مي‌کند.

نه، من مرگ هيچ عزيزي را باور نمي‌کنم و يادشان را هماره در دل بارور مي‌کنم. جگر خونم از رسم اين روزگار بدعهد که حتي وداع عزيزان را هم از ما دريغ مي‌دارد.

خبر هجرت عزيزي در غربت شنيدن، همه عمر دير رسيدن است؛ تابوت يار به دوش گرفتن است در حسرت يار به آغوش گرفتن.

عباس عزيز! رسم ما اين نبود که آرميده بازآيي به وطن که تو «مثل يک عاشق» سر برافراشته و سينه افراخته، ايستاده بودي تا «راه‌حل» را نشان دهي، تا «گزارش» دهي از «قضيه شکل اول، شکل دوم»، تا بگويي «خانه دوست کجاست؟»

يک‌تنه ايستادي تا نام ايران به اعجاز هنر بيارايي و در بام جهان بانگ زني در آن زمانه ناجوانمرد که نيام بر ايران کشيده و پتک جنگ بر سرمان کوبيده و قهرمانانمان داغ تسليم بر دلشان نشانده بودند. ما در خانه سران ملل هماوردي ديگري داشتيم و تو در خانه دل‌هاي ملل هماورد ديگري. چه تلخ که قدر تو را ندانستند و در بازگشت به وطن، از در ديگر روانه‌ات کردند تا به خانه روي. بي‌هيچ سپاسي از بي‌رقيب تاختنت؛ از آوازه ساختنت و از آزاده شناختنت. آنان که «طعم گيلاس» تو ديده و مزه «شيرين» اعجازت را چشيده‌اند، «زير درختان زيتون» فيلم‌هايت نشسته و «مشق شب» تو را خوانده‌اند، «همشهري» و «همسرايان» تو مي‌شوند. ‌اي دريغ اگر کامي نگيرند از نقاشي‌هاي عارفانه‌ات که در قاب سينما تصوير شد.

باورم نيست که آرميده بازآمدي اي رفيق شيرين، ‌اي مونس ديرين. تو مرگ را هم نقاشي مي‌کني؛ مي‌شود «کپي برابر اصل» زندگي. مرگ هم «زنگ تفريح» تو مي‌شود؛ بگذار ما بشماريم «پنج»، «ده» و «باد ما را خواهد برد» به «کلوزآپ» زندگي به روايت کيارستمي؛ جايي که «تولد نور» است؛ جايي که مرگ «مسافر» است، همه فکر «لباسي براي عروسي» هستند در ضيافت «زندگي و ديگر هيچ» کيارستمي.

سلام ‌اي نگارگر نور و زندگي؛ به خانه خوش آمدي، جانت را جايي مي‌گذارند اما يادت را مي‌پراکنند در دل‌هاي ما. يادت را زنده نگاه مي‌داريم