بخصوص در سمينارها، جلسات، رسانه ها و حتي مراودات اجتماعي خصوصي باعث مشکلات متفاوت شده است در اينجا منظور بيشتر تذکر اين نکته است که قدر واژه ها را بدانيم و کم سخن بگوييم، به اندازه و نيکو و موثر. در ارتباط انساني تاثير مستقيم حرف زدن، کمتر از 10درصد از مجموع ارتباطات انساني است و 90درصد مربوط به استفاده ار رفتار غير کلامي مثل نگاه کردن، حرکات بدني و ... است.

با اين وصف چرا اينقدر ما حرف مي زنيم؟ اينهمه سخنران و گوينده و استاد و مدير داريم که مدام وعظ مي کنند کلمات و جملات سخيف و تکراري بر زبان مي آورند که حوصله مان سر مي رود گاه ناچار مي شويم چرت بزنيم يا جدول حل کنيم يا اگر مودبانه رفتار کنيم با خود واگويه کنيم و غيبت ذهني داشته باشيم.

راستي چرا يک مدير صنعتي و يا بازرگاني که وظيفه اصلي اش ساماندهي امور است وقتي هنگام رونمايي يا افتتاح محصولي مي شود بجاي ارائه گزارش مختصر از چگونگي پروژه برايمان از سياست و اخلاق مي گويد؟ به گونه اي که اکنون براي مديران و مسئولين بلند مرتبه امتياز محسوب مي شود و مثلا مي پرسند سخنران هم هست؟ و اگر بگويند او "کار بلد" است ولي سخنور قابلي نيست چهره در هم مي کشند. اين سوال پرسيدني است که آيا يک مدير، وزير و حتي رئيس جمهور بايد سخنران قابلي باشد؟ آيا مسئولين بايد خوب حرف بزنند يا حرف خوب بزنند؟

اصولا آيا تسلط به مقولات فلسفي، ديني و سياسي ملاک واقعي براي انتخاب يک مدير اجرايي است که وظيفه اش راه اندازي امور و ساماندهي حوزه کاري اش است يا بايد کار را به کاردان سپرد و وعظ و خطابه و سياست و فلسفه را نيز به اهالي فرهيخته اش منتسب داشت که در جا و موقعيت خودش ارائه شود و هر کس جايگاه خود را بداند و جز در "مقام" و "نياز" در حيطه ديگري دخالت نکند.  نکته ديگر اينکه تصور مي شود اگر کسي زياد صحبت کند ارزش بيشتري دارد و اگر في المثل مديري 3 دقيقه صحبت کند مي گويند او که حرفي نزد! پرگويي و زياده گويي شبيه پرخوري آفت و معظلي است که کارايي و اثر بخشي را کاهش مي دهد. شايد اين معضل در عداد آسيب شناسي فرهنگ جامعه ما باشد که بايستي جامعه شناسان و مردم شناسان بيشتر در باره آن تحقيق کنند اما فعلا مي توان گفت کم گويي هنر است و گزيده گويي دانشي نو که مخصوصا مجريان رسانه ها و مديران بايستي به فراگيري آن همت کنند. اگر وقت مخاطبين و مستمعين مهم نيست به قول آن شاعر حداقل وقت "کلمات" را نگيريد